Alles is kannen en kruiken...... toch?

Blog van zondag 24 september.(klein beetje 23 september)

We kennen het wel, dat gevoel, het alles voor elkaar hebben. Tot in de puntjes geregeld. Niks kan meer mis gaan. Het mag wel heel gek lopen als het dan niet zo zou zijn. Kortom we hebben alles in kannen en kruiken. We denken aan alles en kijken vooruit maar wat als er barsten in de kruiken komen en deze het begeven in het leven? Iets wat iedereen kan overkomen, niet meer en zeker niet minder dan ieder ander.........mens

Vandaag, eigenlijk kan ik wel zeggen vannacht was het zover, eindelijk vertrekken we naar Schiphol na een half jaar aftellen.

Gisteren was onze ZKH veilig en wel gearriveerd op ons landgoed. Hoewel een kleine file en een paar gele borden met het woord omleiding erop onze ZKH wel enige vorm vertyftheid bezorgde.

Conform protocol wordt alles weer uitgevoerd. Nieuw dit keer is de torenkamer voor onze ZKH. Na een verbouwing in onze Burcht verhuisd het slaapverblijf van onze ZKH een trappie hoger. Deze wordt dan ook grondig geïnspecteerd en na diverse knikjes en knakjes van het hoofd wordt de kamer goed gekeurd.  

Mooi, mooi en dat is ook mooi....ja 

De middag gaat weer stiekem snel voorbij en voordat we het weten zitten we later op de avond ergens op het landgoed aan het water het staatsbanket te verorberen. Het is een heerlijke na zomerse avond, de afstanden klein dus de benenwagen heeft ons overal gebracht. Goed voor het verteren van de spijzen en dranken.

Weer zeer smakelijk 

Eenmaal thuis in de Burcht realiseren we ons dat het weer een kort nachtje gaat worden.

Wekkers worden gezet sommige zelfs dubbel want het zal toch maar gebeuren......verslapen....

Klok slag 1 uur des nacht gaat de eerste wekker van het heertje Tito. Deze ontwaakt fris en fruitig en al huppelend worden alle taken van het ochtendritueel afgewerkt. Met een kleine irritatie springt er om 01.05 uur al een oogje open van heertje Baggerman. Die uiteindelijk zich toch nog even omdraai. Onze ZKH geeft geen krimp en laat zich nog lekker in het luchtmatras weg dommelen.

Zodra het het complete gezelschap het volledige tot in de puntjes geregelde (alles in kannen en kruiken) en verzorgde vertrekdagochtendritueel heeft opgevolgd zit het gezelschap strak in de koets richting Schiphol.

Coördinaten zijn ingevoerd en de koets doet de rest. Zo af en toe komen we een flinke mistbank tegen onderweg maar verders is de nacht helder. Binnen het uur staat de gehele delegatie alweer op Schiphol.
De poort wordt weer geopend van de Schiphol Valet Parking en de koets wordt geparkeerd.
Na de nodige documenten af te hebben gegeven aan de parkeeronderdaan lopen we richting vertrekhal.

Moderne manier van spoorzoekertje spelen

Het werkt weer

De zware last voor slechts 2 weken plezier

Heertje Baggermans geeft de koets af

Tot zover is alles weer oud en vertrouwd, een heerlijke temperatuur buiten en natuurlijk de oude en vertrouwde verkeerstoren die het vakantiegevoel nog meer aanwakkert.

Oud en vertrouwd vakantiegevoel....voel je het?

Vanuit de Valetparking is het maar weer 2 minuten lopen richting de vertrekhal. Gisteren hebben we ons zelf weer online ingecheckt bij Transavia dus nu alleen nog maar even de koffers dumpen. En dat gaan we doen bij Balie 6. De vriendelijke dame helpt ons weer prima en zo kunnen we weer onze weg vervolgen naar.......security.....mijn favoriete stressplekje. Diëten hoef ik niet te volgen 5 minuten op dit stukje happiest place on earth en ik ben spontaan 5 kilo lichter. Herinneren we ons dat bloedzuigertje van vorig jaar nog, dat irritante, omhoog gevallen pleuris en afgunstige tyfus flikkertje?
Precies dat bedoel ik maar.....het heeft ook collega's. Maar gelukkig dit jaar geen fototas bij. Goed voorbereid. Dus op mijn aller vriendelijkst benader ik weer de plek met alle witte bakkies en rolletjes. Echter al bij het benaderen wordt ik al toegesproken door een wat potige dame met een lichte walm om haar heen van licht rottend zeewier, werkelijk geen idee waar zij haar parfum koopt, niet te harde. En of ik dan mijn schoenen uit wil trekken. Mijn schoenen, dit zijn model legerkisten met een aantrektijd van minimaal 10 minuten incl, het inhouden van de buik bij het aantrekken en strikken van de veters. Snaartje 1 is geraakt bij mij, toch vriendelijk blijven, het is en blijft nog steeds een belangrijk onderdeel in het proces van de vliegerij de security. De rugzak mag gewoon in een bak geen probleem. Maar dan ziet de beste man mijn tas van de CPAP, dit gaat mee als medische bagage, er volgt een koude wind langs mijn nekharen.........de ogen van de man draaien weg om vervolgens de metamorfosen in een  irritant, omhoog gevallen pleuris en afgunstige tyfus flikkertje, dat ook nog eens grappig probeert te zijn. Het is werkelijk niet te geloven, gewoon een copy van vorig jaar maar dan met te veel zonnebank uren op Grillstand. Snaartje 2 is geactiveerd. Alles maar dan ook alles moet uit de tas en gedemonteerd worden. In alle jaren dat ik deze mee neem nog nooit mee gemaakt. Maar......uiteindelijk natuurlijk ook erg belangrijk dat het gedaan wordt. Op mijn sokkies mag ik dan ook de weg weer vervolgen naar de scan, de potige dame attendeer mij plaats te nemen en de scan doet zijn werk. Na de scan nog even handmatig Fouilleren. Dit was dan weer helemaal geen straf.....Hello Herman.....mijn god wat een genot werkelijk waar, die handen, die glimlach, en liefdevolle zwoele stem die toch met kleine dominante ondertoon vraagt je armen en benen te spreiden en dan niet te vergeten die heerlijke zachte frisse geur van al het goede in de wereld, een massage bij Sanadome is er niks bij. Met een klap op de vuurpijl zijn al mijn snaartjes weer ZEN en de genotspiertjes geactiveerd.  Voor het gevoel een eeuwigheid maar voor de realiteit een paar seconde want er stond er alweer een pottige pot te blaffen in het zeewier luchtje om de weg te vervolgen.

Na de security lopen we weer door richting de Gate, we gaan naar C9. Onderweg kopen we nog even een snack en een fles water. Ook hier in de shop een vriendelijk maar eigenlijk toch ook wel een zwaar over de werkdatum dame die met 1 teug lucht en een zwaar monotone stem ons een fijne reis wenst. Een fijne zondag nog Edna.

Hop hop in galop 

Al met al staan we weer binnen het uur na arriveren bij Valet Parking bij de gate. Het is allemaal weer soepel en snel verlopen. Nog geen uur later begint het boarden, altijd weer leuk om te zien hoe het kudde gedrag zich ontwikkeld bij sommige mensen en in het vliegtuig zelf nog even een vinkentering momentje, want het valt best tegen om weer terug te lopen halve wegen het toestel als je bij rij 2 moet zijn.......echt sommige mensen.....
Het toestel vertrekt op geplande tijd, geen vertragingen en nog geen kwartier later zweven we door het luchtruim richting Gran Canaria.

De vlucht verloopt voorspoedig en rustig, Geen vuiltje aan de lucht, alles in kannen en kruiken zal ik maar zeggen.

Na een kleine 4 uur komt het vertrouwde eiland weer in zicht. En de daling wordt ingezet. Vanaf dat moment gaat het altijd heel snel. Voordat we het weten staan we alweer op de grond. Dit ook weer conform de geplande tijd van 10.45 uur NL tijd, lokaal 09.45 uur. Voelt altijd zo voldaan als het allemaal zo vlekkeloos verloopt, ideaal.

Land inzicht

Maar dan gaat het toch even anders dan dat we gewend zijn, het eerste barstje in de kruik.
Het toestel is veilig geland, natuurlijk altijd het belangrijkste, maar het toestel koppelt niet aan bij de gate en als we het zo eens goed bekijken staan we midden op het parkeerterrein van het vliegveld stil. En ja hoor we mogen het toestel verlaten met de trap in de buitenlucht. Voor heertje Baggermans op een of andere manier een ergernis, hier laat ie zich een beetje vaag over uit, voor heertje Tito een zaligheid want wat is het toch fantastisch als je het vliegtuig gewoon ff kan aanraken buiten. En voor onze ZKH? Die vind het ook geen probleem, in gedachten waant hij zich al bij het spelprogramma miljoenen jacht, niet achter de knop, nee, op die trap. Die blinkende trap met al die dames met de  koffers die onder luid applaus worden ontvangen. Met deze gedachten, en met een glimlach die al het porselein doen schitteren in het licht, schrijd hij dan ook langzaam naar beneden over de trap met de eerste zachte ochtend zonnestralen van Gran Canaria strelend over zijn poppengezichtje. Met een door de zon gestreelde ego stapt onze ZKH een beetje ongemakkelijk in de publieke koets samen met ons heertje Baggermans, heertje Tito nog even fotootjes van het toestel maken want dit is natuurlijk weer een natte droom. Wel opletten want de trap kan natuurlijk ook wel weer een moment van lompheid uitlokken, fotograferen en een trap aflopen gaan niet altijd samen.

Vliegveld Las Palmas

De vliegkoets.

Zodra we de burgerkoets zijn ingestapt rijden we, nou ja rijden, sputteren we naar de uitstapplek. We vervolgen onze weg naar de bagageband waar we weer binnen een zeer korte tijd onze koffers hebben. Ik kan zeggen dat de bagageafhandeling hier altijd super snel is.

Met de koffers verlaten we de bagagebanden en komen we terecht in de aankomst hal waar onze koetsier weer staat te wachten om ons op te halen. Wat altijd weer een bijzonder gevoel geeft.
Buiten staat weer een prachtige zwarte koets te wachten, die ons weer met gepaste draf naar het buitenverblijf brengt van onze ZKH en de Heeren van Hurwenen.

Canarische Koetsier

Zwarte Ster Koets

De weg vervolgt zich weer in het prachtige landschap, wat een genot weer om dit te mogen zien en ervaren. Allemaal zo vertrouwd weer om te zien. Als we er bijna zijn pakken we afslag 43. hoe toepasselijk Nr. 43 hahahahaha, en na een kleine omweg,naar onze mening, want inmiddels weten wij wel aardig de weg te weten op dit landgoed, komen we aan bij het Paleis Neptuno.

Afrit 43, Likeur 43 allebei fijn

Paleis in zicht

De koets zet ons netjes af voor de deur, koffers worden uitgelaten en zo rollen we weer ons paleisje binnen. Het sprookje kan voortgezet worden......dachten we.......

Enthousiast en gedreven benaderen we de receptie.
Echter is dit het moment waar een van de kruiken of kannen al begint te wiebelen.
Om het maar kort te houden.......het ontvangst is verre van prettig. Totaal niet zoals de jaren voorheen.

We laten het maar een beetje over ons heen komen, tja we zijn allemaal mens en iedereen kan wel eens zijn of haar dag niet hebben. Echter als het weer blijkt dat er geen rekening is gehouden met onze wensen en verzoeken voor een tweede jaar op rij, terwijl de medewerkers en directeur zelf nog duidelijk instructies hebben aangereikt om de kleine foutjes van vorig jaar te voorkomen, dit jaar anders uit te voeren beginnen mijn snaren weer te jengelen. We hebben juist een ruim een half jaar van te voren geboekt om de wensen uitvoerbaar te kunnen houden. Dit ontvangst is dan ook totaal onacceptabel. Dit staat zo scheef in verhouding met het perfecte ontvangsten van de afgelopen jaren. Maar ik houd me in, volg de instructies en we hebben goed nieuws dat een van de kamers al beschikbaar is.

De koffers worden weer netjes meegenomen en naar de kamers gebracht door een van onze favoriete medewerkers Ruben. Echter zodra de kamer wordt geopend en ik stap binnen flikkeren er toch echt heel wat kannen en kruiken van de kar. Om het maar even beschaafd te houden......een grote teleurstelling, de lijst is te groot met punten wat er niet aan deugd. Deze kamers worden echt niet geaccepteerd. Dit is echt absurd. Mijn snaren zijn geknapt, ik doe even mijn woordje bij Ruben en vervolgens laat ik mijzelf in gestoomde draf afzakken naar de receptie.

Ik uit mijn gegronde ongenoegen en maak duidelijk dat de gehele situatie niet acceptabel is. Hoe dan ook, links af of rechts af dit zal toch echt gepast opgelost mogen gaan worden. Maar onthoud altijd wel een ding in dit soort situaties. Met stroop lokt men meer vliegen dan met azijn.

Inmiddels zijn de receptiemedewerkers behoorlijk verbleekt met deze situatie, het hotel is immers bom en bom vol. De boodschap is in iedergeval duidelijk overgekomen. We gaan even onze rust pakken in een van de loungehoeken van het zwembad en nemen wat te drinken. In afwachting tot een oplossing.

Na een klein uurtje is er het goede nieuws dat er al 1 nieuwe kamer beschikbaar is, dit zal de kamer zijn van onze ZKH. Stom toevallig exact dezelfde kamer als vorig, perfect dus. We zetten al onze koffers op deze kamer zodat we ons allemaal om kunnen kleden.

We zullen de rest wel even afwachten de andere kamer is nog niet gereed. En het is natuurlijk wel zo redelijk om de medewerkers voldoende ruimte en  tijd te geven om het probleem op te lossen.

Om even een lang verhaal kort te houden.

Het lijkt uiteindelijk goed opgelost te zijn vandaag, we hebben nieuwe kamers gekregen. De kamers zoals we ze gewend zijn, de standaard waarvoor we betaald hebben. De medewerkers hebben ons redelijk geholpen om het op te lossen. De rust lijkt weer terug gekeerd,echter voel ik mezelf behoorlijk in de zeik genomen. De middag verloopt geërgerd, niks maar dan ook niks is goed. Alle OCD laadjes zijn geopend, de balans tussen vriendelijk blijven en exploderen is moeilijk te bewaren. Maar het lukt mij uitstekend. En blijf stevig in mijn schoenen staan. Het kost heel veel energie en het put dan ook aardig uit. Alles wat zo in kannen en kruiken blijkt zijn blijkt nu zo gebarsten als wat.
Het mag ons overkomen, uiteindelijk leren we er van, leuk is anders. Voor mij een goed leer proces.

Na de aankomst bij het hotel is het behoorlijk teleurstellend allemaal geweest. Hoewel het eten en drinken weer dik in orde waren blijft het allemaal maar knagen en kan ik mezelf er nog niet overheen zetten, mogelijk dat dit natuurlijk ook deels vermoeidheid is. Ik probeer mezelf te ontspannen bij het zwembad in de laatste overheerlijke zonnestralen en een sex on the beach cocktail.

Gelukkig ligt onze ZKH heerlijk te genieten van al het goede om zich heen. Er worden nieuwe protocollen opgesteld, hierover later meer, en ook de vakantieagenda begint zich langzaam te vullen. check, check en nog eens check. De eerste 3 dagen zijn al alweer geregisseerd 11 te gaan.

Na het zwembad bezoek worden de koffers uitgepakt en alles weer netjes geordend. Ik probeer mezelf te concentreren maar op een of andere manier lukt het mij niet, iets is er wat mij continue trickerd. Meerdere malen loop ik heen en weer door de kamer, balkon op en af. Ook voor langs even luisteren. Er klinkt een bepaald onaangenaam geluid. Mogelijk dat er werkzaamheden zijn in de buurt wat goed mogelijk is natuurlijk. Ik besteed er geen aandacht meer aan en we maken ons gereed voor diner.

Het diner wordt weer op vaste prik 20.30 uur gezet zodat ook de lunch tijd krijgt darmstad te verlaten zonder enig gedrang.

Na het diner lopen we weer even een rondje over de Yumbo.
Vandaag vroeg naar bed, het was een lange dag.....

Gelukkig blijven we alle drie stabiel in de oncomfortabele situatie. We kunnen er om lachen maar ook goed over praten en begrip vanuit alle hoeken en gaten. Ook dit soort situaties zijn belangrijk in samen op vakantie gaan. De band versterkt.

De luiken gaan sluiten.....

Morgen....morgen zal blijken dat er nog meer kruiken zullen gaan sneuvelen.

Bedankt voor het lezen.