De maat is vol en de Pleuris breekt uit

Blog van maandag 25 september.

Na een zeer oncomfortabele, vermoeiende en frustrerende aankomstdag bij het hotel had ik de hoop dat na een goeie nachtrust weer helemaal het mannetje te zijn. De tweede kamer was weer vanouds zoals we het dan ook gewend zijn. Dus lekker slapen.

Helemaal verrot ben ik dan ook naar bed gegaan die zondagavond, natuurlijk wat extra gestimuleerd met wat drankjes want dat slaapt meestal wel lekker. Helemaal knock out.

De snorkel wordt opgezet, ook wel mijn CPAP, en de luiken vallen dicht.

Op een of andere manier word ik midden in de nacht wakker, natuurlijk met gort droge bek maar dat komt natuurlijk door de drank. Gelukkig staat mijn flesje water al klaar, we hebben inmiddels ervaring met deze dingen. Nog even een plasje doen en klaar om terug naar bed te gaan.

Eenmaal op het toilet begin ik al aardig te ontwaken, verbaasd mijn dan ook niks want die paar valse luchtbellen die ontsnappen.....oooh boy. Eerst ben ik dan ook erg onder de indruk over het geluid die de luchtbellen maken, de combinatie van het soort toiletpot en de echo van de badkamer vormen samen een harmonieus geluid, wauw zelfs Beethoven had dit niet beter kunnen componeren. Het galmt nog een klein beetje na en dan komt dat moment dat je realiseert dat je de avond ervoor tijdens het diner behoorkijk wat pittige aioli op hebt met puur verse knoflook die de smaakpapillen in je mond al deed vergassen. De afterburn, tyfus zeg wat een lucht, zelfs mijn ogen tranen ervan en voorlopig hoeven mijn neusharen ook niet getrimpt te worden. Ben blij dat het alleen bij de lucht bleef. Het is zeker dat al het glazuur van de pot was gesprongen als er wat vaste vormen waren gekleid.

Efin, de lucht was weer geklaard en ik probeerde weer in bed mijn luikjes te sluiten.

Helaas...... zal ik maar gelijk zeggen, continue wordt ik weer getrickerd door HET geluid. Dat ene geluid van gisteren wat mij ook al zenuwachtig maakte.
Gelukkig is de vermoeidheid al wat minder van het beetje slaap wat ik heb gehad, maar de narcose is uitgewerkt, drank is uit het systeem dus gelijk in slaap vallen is er niet bij. Continue hoor ik het geluid. Het is ook erg moeilijk uit te leggen hoe het klinkt, in eerste instantie zou je zeggen dat er een of andere afgekeurde Goeroe in de kamer naast ons zit die probeert zijn koeigeloei te oefenen op het ritme van de Jostiband. Het is zo doordringend, je hoort het niet alleen maar je voelt het ook en dan met name tussen de oren, tyfus was een kut geluid.

Meestal lukt het mijzelf wel in slaap te krijgen door aan mijn happy place te denken, maar ook dit gaat niet werken, nooit gedacht dat zelfs je eigen happy place gesloten kan zijn in je dromen.
Ik stap weer uit bed en ga op onderzoek uit, misschien is het wel iets simpels, bijvoorbeeld de koelkast, want daar lijkt het gezoem wel op. Nope dat is ie niet. Ik loop naar buiten op het balkon, mogelijk dat het van buiten afkomt maar nee hoor. Het enige wat te horen is zijn de dronken kreten van een paar domme dronken sletjes die weer eens op hun bakkus gaan nadat hun veel te kleine trut slippertjes blijven hangen in de gleufjes van de bestrating. Nope hier is niks.  Ook check ik nog even aan de voorkant van de kamer. Sterker nog.....op de galerij is het zelf beter te doen dan op de kamer, zo stil. Bijna ben ik geneigd om op het bankje te gaan liggen wat op de hal staat, wat een heerlijke rust hier.

Door mijn getippel en het binnensmonds opzeggen van het Rotterdamse woordenboek is Heertje Baggermans ook ontwaakt en vraagt wat er is en dit natuurlijk uitgelegd. Samen gaan we nog even op onderzoek uit en we concluderen samen dan ook dat het echt van de kamer ernaast komt, hier bevind zich gedeeltelijk ook een soort van kantoortje van het hotel.

Inmiddels zijn er in mijn OCD hoofdje 1001 scenario's afgespeeld i.c.m. het geen wat gisteren allemaal gebeurd is. De hele teringzooi ontploft in mijn koppie en ik ben er helemaal klaar mee. Het idee om 14 dagen lang naar dit klote geluid te moeten gaan luisteren laat staan geen fatsoenlijke nachtrust te gaan hebben? NO WAY !! De maat is vol en de pleuris breekt uit.

Ik besluit om samen naar de receptie te gaan lopen om 3.30 in de nacht om te kijken of we deze uitdaging kunnen gaan oplossen per direct !!

Ik trek mijn peignoirs aan en met een lijk wit gezicht, rood doorloopt oogwit, een valse pruik en kromme tenen loop ik naar de receptie samen met Chris. In de lobby kan ik mijn slachtoffer al onschuldig zien staan achter de balie, die niets vermoedend haar werkzaamheden uitvoert.

Het verhaal wordt smaakvol gespuwd met natuurlijk de nodige respect en waardering voor het slachtoffer........en geloof mij.....menig psychiater kan een voorbeeld aan deze jonge dame nemen. Er wordt heel goed geluisterd naar het probleem. De dame loopt mee naar de kamer en constateer ook het irritante geluid. Daarna lopen we weer terug naar de balie van de receptie.

De jonge dame is werkelijk een toverfee, hocus, pocus en er is zo een andere kamer geregeld voor 1 nachtje, ze realiseerde zich goed dat in deze situatie er echt niet geslapen kon worden.
We mogen de kamer tot 12 uur in gebruik hebben. Ze attendeerde ons om 08.00 uur even terug te komen om het probleem structureel op te lossen.

Het waren maar een paar uurtjes maar mijn god wat heb ik heerlijk geslapen. Dit sterkte meteen aan. Wat een lichamelijke en mentale rust. De kamer is ook geruisloos zoals de kamer hoort te zijn en we het ook altijd zo hebben ervaren net zo als de jaren ervoor. Natuurlijk hoor je altijd wel iets, maar dat zijn leef geluiden en komen altijd overal voor. Gelukkig toch nog een redelijke eerste nacht.

Om 06.30 gaat al weer de Royal App, onze ZKH is ontwaakt. Natuurlijk eerst een compleet verslag van een perfecte nacht, je kent deze nog wel van vorig , maagdelijk witte vitrage die danst in de deur opening op het ritme van een zwoele zomernacht briesje enz. enz. Hij heeft nog niets meegekregen van onze horrornacht dus heeft hij plichtsgetrouw voldaan aan het ochtend protocol, en dat is natuurlijk de bedden veroveren. Geen makkelijk taak deze ochtend want de concurrente is erg hoog want zelfs nog geen 10 minuten later verneemt onze ZKH vanuit zijn uitkijktoren dat ONZE bedjes worden heroverd.

Op de Royal App wordt gelijk gerapporteerd en de strategie opnieuw bepaald:

ZKH: Dat dikke wijf vershuift ze, wilt waarschijnlijk ook perse in die rij.
HC: De Hoer
ZKH: Ik kleed mij (wandeltenue) om en dan regel ik dat.....kutmokkel
HC: Vanuit onze nieuwe positie kunnen we de bedjes net niet zien en jou ook niet.
ZKH: Die kut vernaggelt alles, ik had twee parasols.
HC: Moffenhoer
ZKH: Ze zit weer aan de zitjes te schuiven, ze pakt het halve landgoed.
HC: Pakken gewoon de parasol van haar terug en zetten haar bedje op scherp. Tyft ze er doorheen.

Nadat de rust weer was wedergekeerd en de overwinning op het slagveld der ligbedden weer een feit was gaan ZKH en HC (Heertje Chris) de ochtendwandeling maken.

Na de ochtendwandeling en om 08.00 uur stipt staan we weer bij de receptie om nu hopelijk eens en voor de gehele vakantie alle ongemakken op te lossen. De eindverantwoordelijke van de receptie is aanwezig en we leggen de gehele situatie uit incl. onze wensen en voorkeuren. Ze geeft aan dat het niet makkelijk wordt. Ze vraagt ons de tijd en vraagt ons ook om maar eerst even rustig te gaan ontbijten vervolgens terug te komen zodat de oplossing aangeboden kan worden.

Zoet 

Hartig

Tijdens het ontbijt delen we onze ZKH onze ervaringen van het uitbreken van de pleuris vannacht.
Natuurlijk wordt er ook weer flink gelachen want uiteindelijk draait het allemaal weer door....toch.

Na het ontbijt gaan we weer richting de balie van de receptie en het nieuws is zeer heugelijk.
We krijgen weer een nieuwe kamer op de 3e verdieping in het midden van het hotel. YAHOO !!!
De kamer was nog niet helemaal klaar er moest nog natuurlijk housekeeping doorheen. Of we nog even een uurtje geduld hadden,wat natuurlijk geen enkel probleem is, take your time.

Tijdens het uurtje wachten pakken we onze koffers onder het onaangename gezoom van de kamer ernaast, het brengt mij nog steeds van slag want het is dan ook een geluid wat door meg en been gaat. In mijn gedachten denk ik al aan de volgende slachtoffers die in deze kamer terecht gaan komen. Ach ja uiteindelijk heeft ieder hotel wel een horrorkamer.

Met het uur zijn we klaar met pakken en we besluiten om niet langer te wachten, en ik loop richting de receptie in de hoop dat de kamer gereed zou zijn. Wat ik daar te zien krijg is werkelijk ongelooflijk. Een rij van hier tot Tokyo, er blijkt een cruiseschip aangemeerd te zijn en meer dan 50 kamers worden weer uitgecheckt en ingecheckt. Niet het moment om te lopen mauwen dus. Ik loop weer terug naar de kamer. We besluiten lekker op ons gemak naar het zwembad te gaan, geven een notitie af bij de balie met ons mobiele telefoonnummer zodat er gebeld kan worden als de kamer gereed is.

Structuur in de chaotiek ?

Wetend dat er een nieuwe kamer aankomt probeer ik mezelf weer te ontspannen na het worstelen met het opnieuw inpakken van de koffer, wederom het zoveelste snaartje van vandaag. Verbaasd mij enorm waarom die 19.05 kilo niet echt meer in de koffer paste terwijl dat perfect ging thuis.

Bij het zwembad was het vitaminamomentje ook weer aangebroken, gedreven en enthousiast wordt deze uitgedeeld door onze vitaminazuster. Zonder tegenstribbelen  dus deze laten we dan ook weer even naar binnen glijden. Smaakte weer heerlijk, het geeft je echt weer een boost van vertyft- en lamlendigheid. Deze dag komen we ook wel weer door.

De vitaminazuster

Proost

Helaas rammelt de telefoon nog niet, maar mijn snaartjes inmiddels weer wel. We besluiten dan ook om na het vitamina moment weer even te gaan checken bij de receptie.
De kamer blijkt gereed dus de verhuizing kan beginnen, we gaan een verdieping hoger en aangekomen op de kamer krullen mijn mondhoekjes weer omhoog, dit is de rede waarom we weer terug komen en zelfs langer. Helemaal happy en wat een schitterend uitzicht weer. Aan bijna alles wensen en verzoeken is voldaan. Een paar kleine dingetjes ontbreken maar ach die laten we maar zitten, op een badjas en slippers zit je eigenlijk ook niet te wachten met 30 graden hoewel het altijd wel een luxueuze en stijlvolle indruk maakt bij binnenkomst.

Vanaf nu kunnen we weer in de de zen en vakantiemodus verder gaan met vakantie vieren.
Alles is weer in kannen en kruiken gekomen.

Nadat de koffers weer met de nodige OCD discipline zijn uitgepakt gaan we genieten van een heerlijke lunch bij het zwembadterras. De protocollen worden weer besproken en nieuwe worden opgesteld ook de nieuwe strategie voor de ligbedden wordt aangepakt en ingepland. We genieten weer van het heerlijke eten, het zonnetje en al het andere goede van dit prachtige eiland.
Ook onze ZKH vult zijn balboekje weer met de nodige activiteiten met gestructureerde en scherpe oog voor de details, vooruit zien is regeren tenslotte. Dat cappuccino momentje is en blijft heilig.

Heerlijke rauwkost van de saladebar

Entrecote super mals

Cappuccino met overheerlijke vers gebakken cakerol

We laten de lunch weer verder de route volgen naar zijn eindbestemming al liggend op de bedden bij het zwembad. Tussendoor een lekker drankje en het zonnetje doet de rest. Er wordt verders dan ook geen ene klap meer uitgevoerd ook ik kom nu eindelijk weer helemaal tot rust. Langzaam begint de maan het over te nemen van de zon. We verlaten het zwembad en trekken ons terug naar de slaapvertrekken. Even lekker rond struinen en genieten van het nieuwe uitzicht.

Het diner staat weer om 20.30 uur op de planning. Ons tafelnummer is bekend dus we kunnen in een keer door lopen en plaats nemen. Ook het diner smaakt weer voortreffelijk met voldoende variatie.

Na het diner, een afzakkertje op het terras bij het hotel en dan wordt het weer tijd om het landgoed (Yumbo) weer verder te inspecteren na een jaar afwezigheid. Na inspectie blijkt er toch wel zo het e.e.a. veranderd te zijn in de positieve zin. De weg van de Heren en onze ZKH wordt gesplitst, want het balboekje zal natuurlijk wel conform schema afgewerkt moeten gaan worden wil onze ZKH fris en fruitig de volgende ochtend willen ontwaken.  Alles is tenslotte aan strenge regels gebonden net zoals vroeger het balboekje er was want zomaar op een meisje aflopen en haar ten dans vragen was uit den boze. Zeer ongemanierd.


Bedankt voor het lezen.